Poezja japońska BML

Kolekcja zawiera tanka i haiku autorstwa ponad 180 autorów; w tym także tych, których utwory znalazły się w słynnej antologii „Hyakunin isshu” („Sto wierszy stu poetów”). Antologia ta znajduje się w całości w książce. Oryginał każdego wiersza podany jest w... transkrypcji rosyjskiej, po którym następuje jedno lub więcej tłumaczeń z komentarzami, które pozwalają zrozumieć zarówno autora, jak i okoliczności, w jakich powstały skomponowane przez niego wersety. Prawie każdy wiersz w zbiorze ilustrowany jest oryginalną japońską grafiką. Wśród tych rysunków znajdują się prace takich mistrzów jak Hokusai, Yoshitoshi, Hiroshige, Harunobu, co czyni tę antologię wyjątkową publikacją.
Tradycyjna kultura japońska ukazuje wiele niesamowitych zjawisk w architekturze, malarstwie, literaturze i sztukach użytkowych. Poezja, ze swoimi krótkimi formami tanka i haiku, nie jest wyjątkiem. Czytelnikowi z Zachodu może wydawać się dziwne, jak można podziwiać wiersze, które mają tylko pięć, a nawet trzy linijki i w ogóle nie mają rymów. XX-wieczny japoński poeta, tłumacz i krytyk literacki Moichi Yamaguchi w swojej książce o poezji japońskiej porównuje taką tradycyjną wersyfikację z impresjonizmem w sztuce europejskiej. Linie haiku przypominają trzy punkty, na których mocno osadzony jest cały opisywany przez nie krajobraz, który pojawia się w głowie czytelnika. Wybitny japoński poeta XVII wieku, Takarai Kikaku, napisał kiedyś takie haiku: „Kołysa się, kołysze // Na liściu bananowca // Mała żabka”. O co chodzi z tymi linijkami? O przemijaniu życia? O uporze, z jakim trzeba stawiać czoła wyzwaniom? O tym, jak mali jesteśmy w porównaniu z potężnymi siłami natury? Każdy czytelnik może mieć swoje skojarzenia.