Pięć esejów o etyce

W tradycji rosyjskiej nazizm nazywany jest „faszyzmem”. Umberto Eco, kulturoznawca, publicysta i filozof, nie kwestionuje rozbieżności terminologicznej. Wręcz przeciwnie, w kluczowym eseju zbioru identyfikuje wspólne zasady dla różnych reżimów totalitarnych i pomaga przemyśleć na nowo korzenie tego, co nazywa „wiecznym... faszyzmem”, w jego historycznych i, niestety, współczesnych przejawach. Ten zbiór esejów rodzi refleksje nad nienawiścią, wojną, religią – refleksje, które jednoczą tych, którym zależy na pokoju, tych, którzy zdają sobie sprawę, że zwycięstwo rozumu nad regresem nigdy nie jest ostateczne i że praca wewnętrzna jest zawsze obowiązkowa dla każdego z nas . Czy jest to moralność, etyka, sumienie, etyka, obywatelstwo – różnica znowu polega tylko na kategoriach. Sprawa jest taka sama: lekcje historii są przydatne tylko wtedy, gdy ludzie nie są leniwi, aby o nich myśleć. A praca umysłowa ramię w ramię z Eco zwykle nie jest obciążeniem, rozmowa z nim to zarówno radość, jak i rozrywka.