W mantysie

Luty 2024. Rano. Obudziłem się i pierwsza wiadomość na jednej z publicznych stron była taka, że ​​zmarł pan N., jej założyciel. Zrobiłam kawę i wyszłam na balkon. Cisza w środku walczyła z szalonym ptakiem, którego śpiew rozgniewał mroźny luty. Sąsiedzi... spali, a ja myślałam o tym, jacy my, ludzie, kruchi i ulotni: ten ptak nigdy nie dowie się o śmierci pana N. Miną lata, a jej też już nie będzie, a sąsiedzi nigdy się nie dowiedzą o śmierci pana N. pierzasta wariatka, ale zapamiętam jej śpiew i wrócę do tego lutowego poranka. Ptak przypomniał mi powieść J. Fowlesa „Mantysa”. Ciekawe słowo, prawda? Krótko mówiąc, mantysa jest dodatkiem o stosunkowo niewielkim znaczeniu. Uświadamiając sobie śmierć pana N., nagle pomyślałam, że wszyscy jesteśmy mantysami tego Wszechświata... Następnego dnia zebrałam wszystkie wiersze napisane od 2007 roku i zabrałam się do pracy. Dziękuję, Panie N., za ostatnią lekcję! Wszyscy jesteśmy mantysami Wszechświata i istnienie każdego z nas jest jego mantysami. I zapraszam do mnie.