Gorący kamień. Opowiadania

Arkady Pietrowicz Gajdar (1904–1941) – radziecki pisarz, autor książek dla dzieci („Czuk i Giek”, „Timur i jego drużyna”, „Los bębniarza” i inne), uczestniczył w wojnie domowej i Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Marzył o tym, by trafić na front i walczyć, jak... jego ojciec. A.P. Gajdar miał zaledwie 14 lat, kiedy został dowódcą oddziału. W 1922 roku został zdemobilizowany z szeregów Armii Czerwonej. Pierwsze dzieło A.P. Gajdara zostało opublikowane w 1925 roku. Była to powieść „W dniu klęsk i zwycięstw”. Od 1932 roku pisarz pracował jako korespondent specjalny, a później wojenny w różnych gazetach i czasopismach. Wiele dzieł A.P. Gajdara weszło do programu szkolnego i znalazło swoich czytelników w różnych krajach świata. Bajka „Gorący kamień” została wydana w 1941 roku w dziecięcym magazynie „Murziłka”. Jak w każdej bajce, w „Gorącym kamieniu” jest „lekcja dla dobrych młodzieńców”. Główna myśl dzieła jest prosta, ale bardzo ważna – życie trzeba przeżyć z godnością, aby nie było potrzeby przepisywania go na nowo. Życie dane jest człowiekowi tylko raz, nie należy go marnować na bezsensowne sprawy i złe czyny. Opowiadanie „Czwarty bunkier” Gajdar napisał na zlecenie swojej żony L.L. Sołomjańskiej. Pracowała jako redaktorka „Pionierskiej prawdy na radio” i poprosiła Gajdara o napisanie krótkiego opowiadania dla gazety radiowej. Troje przyjaciół niespodziewanie znajduje się w epicentrum ćwiczeń wojskowych. Chłopcy nie rozumieją, co tak naprawdę się dzieje, czy uda im się wyjść z tego żywymi, co staje się poważnym sprawdzianem dla nich. Po raz pierwszy opowiadanie zostało nadane w radiu w 1930 roku, a w 1931 roku zostało wydane jako osobna książka. Dla młodszych klas szkolnych. Tekst dzieł podawany jest bez skrótów.