Rike-Chocholek. Bajki

Karol Perrault (1628–1703) – francuski pisarz-bajarz, poeta i krytyk epoki klasycyzmu. Urodził się w Paryżu w rodzinie sędziego paryskiego parlamentu. Cały świat zna Karola Perraulta jako wspaniałego bajarza, jednak jego zamiłowanie do twórczości literackiej nie ujawniło się zbyt wcześnie i... przez pewien czas było bardziej formą rozrywki niż poważnym, głębokim zajęciem. Karol poszedł w ślady ojca: został adwokatem, potem – poborcą podatkowym, a jeszcze później – pracownikiem biurowym u swojego brata, architekta Claude'a Perraulta. Ucząc się w kolegium, Perrault pisał wiersze, z których wiele stało się niezwykle popularnych. Jednak za początek swojej kariery literackiej Karol Perrault uznawał poemat w stylu komicznym „Mury Troi, czyli Pochodzenie burleski” (1653). Na twórczość młodego literata zwrócił uwagę jeden z ministrów króla Ludwika XIV, Jean Colbert. Dzięki jego protektoratowi Karol Perrault został sekretrzem Akademii Napisań i Pięknej Literatury. Po śmierci Colberta (1683) stracił tę posadę oraz literacką emeryturę. Jednak to nie powstrzymało pisarza, który kontynuował pracę nad tekstami literaturoznawczymi, pisał wiersze i zaczął tworzyć bajki. W 1697 roku opublikował zbiór „Bajki matki Gąski, czyli Historie i bajki dawnych czasów z naukami”. W podstawie literackich bajek Karola Perraulta leżały fabuły ludowych bajek, które pisarz słyszał w dzieciństwie od swojej pielęgniarki. Bajkę „Rike-Chocholek” Perrault wymyślił sam, a wkrótce sama jej fabuła stała się podstawą dla bajkowych dzieł innych autorów. W tym czasie bajka uważana była za „niski” gatunek, dlatego Karol Perrault publikował je pod imieniem swojego syna Perraulta d'Armancura. Karol Perrault zapoczątkował „bajkową” tradycję, jego bajki w dużej mierze wpłynęły na twórczość braci Grimm i Hansa Christiana Andersena. Istnieje wiele tłumaczeń „Bajek matki Gąski”, dlatego można spotkać kilka wariantów tytułów jednej i tej samej bajki: „Rike-Chocholek”, „Rike z chocholkiem”, „Chochlik” itp. W tym zbiorze przedstawiono tłumaczenie I.S. Turgieniewa (1867).