Złowroga księżyc złodziejów

Pisarz w Rosji jest więcej niż pisarzem. Ten fruwający fraz autorstwa Jewgienija Jewtuszenki powtarza każdy, kto nie ma nic lepszego do roboty, gdy rozmowa schodzi na temat poezji. O fantastach jakoś się o tym nie mówi. To niesprawiedliwe. Fantasta w... Rosji to więcej niż fantast. Zdarza się nawet, że jest większy niż sama fantastyka. Nie każdy, oczywiście. Grono takich pisarzy jest niewielkie. Iwan Jefriemow, bracia Strugaccy, Władysław Krapiwin, Kir Bułyczow, Borys Sztiern, Michaił Uspieński… Do tego rzadkiego mniejszości z prawem należy również Jewgienij Łukin. Fantastyka dla niego to przyrząd, podobnie jak mikroskop Leskowa: spojrzysz w jego oku — i zobaczysz, że koło pchły na talerzu leży jeszcze kluczyk. Czytanie pisarza Łukina to radość i przyjemność. Radość z jakości jego prozy, przyjemność — z błazeńskiej atmosfery, w której żyją jego bohaterowie. Czytasz go i widzisz, jak nagle z kartki do Ciebie mruga Gogoł, kręci palcem przy skroni Saltykow-Szczedrin, czy też wydaje się gdzieś pomiędzy rozdziałami ogon kota Behemota. Jeśli zaczniesz liczyć wszystkie nagrody i wyróżnienia, jakie Łukin otrzymał w czasie swojej kariery pisarskiej, zgubisz się gdzieś w piątej lub szóstej dziesiątce. Ma ich ponad sto. „Aelita”, „Wędrowiec”, „Brązowy ślimak”, „Nagroda ABS”, Interпресскон, Roskon, imienia Iwana Jefriemowa, Nagroda Beliajewa, „Złoty Ostap” i wiele różnorodnych innych. Nawet „Literaturnaja gazieta” pewnego razu ogłosiła go laureatem nagrody „Złoty cielaczek” za jego ironiczne wiersze. A w 2015 roku Łukin został uhonorowany tytułem Grandmastera europejskiej fantastyki.