Wielka cud miłości

Wspaniała powieść o niezwykłej więzi między dziewczynką a lekarzem, który postanawia ją uwolnić, o wiecznej potrzebie człowieka, by być uznawanym przez innych, aby zrozumieć, że istnieje. Matka nazwała dziewczynkę Elbą na cześć rzeki w swojej ojczyźnie. Mieszkali w szpitalu psychiatrycznym,... który Elba nazywa Półświatem i który stał się ich schronieniem. Następnie matka znika, a dziewczynka pozostaje jedynie do dorastania, prowadząc „Dziennik zaburzeń psychicznych” nowoprzybyłych i opowiadając im o lekarzach i pielęgniarkach. Wszechświat Półświata — to jedyny, który zna, przynajmniej dopóki młody psychiatra, Fausto Cud, nie zaczyna z nią pracować, aby wyciągnąć ją ze szpitala. Kilka lat wcześniej we Włoszech uchwalono ustawę Bazallego o pomocy psychiatrycznej i reformie psychiatrii, zawierającą zalecenia dotyczące zamknięcia wszystkich szpitali psychiatrycznych. Doktor Cud zabiera Elbę do swojego domu, gdzie będzie żyła jako jego córka. Nigdy nie był dobrym ojcem dla swoich biologicznych dzieci; Elba jest jedyną, którą sam wybrał i dzięki której poznał ciężar i siłę ojcostwa. „Cudze życie czasem wydaje się nam tajemnicze, nierozważne. I takimi, niewytłumaczalnymi, czyni nas właśnie wolność. Człowiek jest zdolny zrozumieć tylko siebie, wszystko inne wydaje mu się szaleństwem. Moja Mutt nie była wcale szalona. W tym świecie szaleńców zachowała rozsądek. Ale została tutaj, aby się ode mnie nie wyrzekać. Wymyśliła bajkę o Półświecie, o ogromnym statku wycieczkowym, który nieuchronnie przyniesie nam miłość, o kapitanie Gaddim, niezależnie od przeszkód prowadzącym nas do zbawienia. A pod przykrywką bajki kryła się prawda, która zmieściła się na kartce maszynopisu: aby dać mi życie, zrezygnowała ze swojego.”