Muzealny złodziej. Prawdziwa historia miłości i przestępczej obsesji

Muzea to więzienie dla sztuki. Gdy przed tobą znajduje się arcydzieło, które zapiera dech w piersiach, a w oczach pojawiają się łzy, co może być bardziej naturalne niż pragnienie podziwiania go nieskończoność długo, śledzić palcami precyzyjne ruchy dłuta lub pędzla?..... Wszystko to, oczywiście, wygodniej robić w ciszy i samotności, usadowiwszy się w ulubionym fotelu. Jako chłopiec Stefan Brightweiser często bywał w muzeach, gdzie w samotności błąkał się przez cały dzień — trudno sobie wyobrazić bardziej sympatyczne zainteresowanie dla nastolatka… Na początku lat 2000 Stefan Brightweiser był całkowicie szczęśliwy: odnalazł swoje powołanie, miłość i z czułością wspominał ten dzień, kiedy Anna-Katrin zgodziła się na jego niepewne pytanie. „Weź go”, — po prostu powiedziała, a Brightweiser dokonał swojego pierwszego muzealnego kradzieży, wyciągając z witryny eksponat, którego gorąco pragnął. Do 2002 roku Stefan Brightweiser osiągnął to, czego nigdy nie pragnął: głośną europejską sławę. Prasa prześcigała się w liczeniu bajecznych strat, jakie odważny złodziej wyrządził muzeom. Niesamowita metoda kradzieży, ogromna lista skradzionych arcydzieł, poruszające zakończenie i następna globalna rewizja wymogów bezpieczeństwa w muzeach jednoznacznie świadczyły: imię Stefana Brightweisera — seryjnego złodzieja, który ani razu nie użył przemocy i nie sprzedał żadnej skradzionej rzeczy — odtąd skazane jest na przewodzenie wszelkim rankingom głośnych przestępstw w dziedzinie sztuki.