Lubiery. Od podwórkowych gangów do grup przestępczych

To był pierwszy dzwonek. Natychmiast, dosłownie w kilka godzin, we wszystkich kioskach „Soiuzpeczati” wykupiono niczym nie wyróżniające się znaczki Rzeczfłotu — flagę z wizerunkiem statku. Wykupiono do czysta. A wkrótce na ulicach miasta zaczęli pojawiać się nastolatkowie w szerokich w... kratę spodniach z ciemnym górą. I pierś każdego z nich zdobił ten sam, już stały się deficytem, znaczek Rzeczfłotu. Tak młodzi ludzie zaznaczyli swoje przynależność do nowej, do tej pory nieznanej grupy „Lubiery”, która połączyła czy to fanów sportu, czy też psotnych awanturników i chuliganów, dzieląc całe miasto na rejony. Stworzyli wspólnotę. Wykopali wieczorami kieszenie pijanym facetom przy piwiarniach, włamywali się do kiosków gazetowych, brutalnie bili warszawskich punków. Łatwe pieniądze, poczucie bezkarności i smak krwi kręciły młodym głowami. I żyli by tak w swoim tęczowym świecie, zadowoleni z łatwych drobnych i zachwytu dziewczyn, gdyby pewnego dnia nie wpadli w pole widzenia niebezpiecznych i doświadczonych autorytetów przestępczych…