Kult bestii i słowiańskie wilkołaki. Od Lutyczyków i Berendejów po wilkołaki i przeklęte sroki

W kulturze słowiańskiej wilkołaki postrzegano zupełnie inaczej niż w średniowiecznej Europie. Nasi przodkowie wierzyli, że w zwierzęta mogą się przemieniać nie tylko siły nieczyste i czarownicy, ale też całkiem pozytywne postacie: bohaterowie epickich opowieści, prorocy, a nawet zwykli ludzie. Sam... w sobie ten dar nie był ani dobrem, ani złem — wszystko zależało od charakteru wilkołaka. Może dlatego w słowiańskiej tradycji jest tak mało przerażających historii o krwawych wampirzych wilkołakach. A bajki i prawdziwe historie często demonstrują zdumiewająco życzliwe i współczujące podejście Słowian do "zwięrząt-przypadkowych"… Skąd wzięła się ta różnica? W swojej nowej książce Marina Golubeva opowiada o wierzeniach i kultach związanych ze zwierzętami i wilkołakami — od wojowników-wilków po czarownice-sroki i złych dwuszeregowców. Odkrywa tajemnice słowiańskich wilkołaków, rozważa o totemizmie i likantropii w starożytnym świecie i antyku, starożytnych wierzeniach. A ponadto — pokazuje, że nawet dzisiaj ludzie-zwierzęta są bliżej, niż się wydaje.