Nudzi wśród wilków

Hitlerowskie Niemcy. Za próbę odrodzenia w Lipsku Komunistycznej Partii Bruno Apitza oskarżono o zdradę ojczyzny. Po 3-letnim pobycie w więzieniu pisarza przeniesiono do jednego z najstraszniejszych obozów koncentracyjnych reżimu faszystowskiego – Buchenwald. SS-mani nie zdołali złamać ducha Apitza. Nie tylko... przeżył w nieludzkich warunkach, ale także stał się aktywnym członkiem obozowego oporu. „Nudzy wśród wilków” to w dużej mierze osobista powieść pisarza. Ostatnie miesiące Buchenwaldu. Z kolejną partią do obozu przybywa więzień z walizką. Wewnątrz – nadzieja. Cudem uratowany mały chłopiec. Jeden z członków oporu ukrywa dziecko. Los wojny jest przesądzony, ale SS, wywęszywszy o chłopcu, wgryza się w tę sprawę. Wymyślne tortury podejrzanych, manipulacje, groźby – wszystko po to, aby ujawnić organizację podziemną, która ukryła dziecko. Mimo panującego okrucieństwa, nadzieja zagościła w sercach więźniów. A wraz z nią pojawiła się siła do działania.