Koniec pięknej epoki. Eseje i korespondencja z przyjaciółmi

„Będąc filozofem z wykształcenia i literatem z powołania”… – tak mówi o sobie sam autor w jednym z esejów tego zbioru. Do tych jego słów należy dodać – …„i mistykiem z przeznaczenia”. Eseje A.B. Rownera (1940–2019) świadczą o unikalnym doświadczeniu,... łączącym akademicką refleksję, mistyczną intuicję i wirtuozerię literackiego stylu. Za jego tekstami zawsze kryje się coś więcej, niż literatura czy erudycja kulturoznawcy. To coś więcej często wspomniany w tej książce G.I. Gurdżijew nazwałby „pracą”. Taka głębokość poetycka retoryka w programowo prozaicznym gatunku nie jest owocem jednego estetycznego wyobrażenia. Eseistyka A.B. Rownera zwraca się zatem wcale nie do czytelnika, a do jego większego, do jego „pracy”, o czym sam czytelnik może i nie przypuszczać, a jeśli przypuszcza, to natychmiast przestaje być tylko czytelnikiem. Włączona do zbioru korespondencja pozwala zobaczyć tę „pracę” w działaniu, w zakrętach żywego dialogu.