Średnia długość życia

Makсим Semeliak wydawał się krytykiem muzycznym «Afiszy», ojcem-założycielem «Prime Russian Magazine», redaktorem naczelnym «Men's Health» – i nigdy nie był ewangelistą «autofikcji». Niemniej jednak, bohater jego pierwszej powieści – niezawodny, jak cały cywilny flotowy narrator: jeden do jednego autor wzoru... z 2008 roku. Narcyz-mizantrop, wykopuje grób na Wagańkowskim i, otaczając się świtą ekscentrycznych istot, udaje wnuka Zościa, studiuje sztuki walki, praktykuje pokojowe barbarzyństwo, handluje zeszłorocznych śniegiem, zanurza się w fenomenologii codzienności, miota się pomiędzy humoreską a elegią i pływa w filozofii. Semeliakowski «wodewil» to żaden romans, ale ogromny wiersz w prozie, pozwalający poczuć egzystencjalną pustkę całego pokolenia, które odmówiło z zainteresowaniem zajmować się współczesnością. W życiu to dobrze się nie skończyło, ale sto tysięcy najlepszych słów w najlepszym porządku – całkiem akceptowalna rekompensata za uświadomienie: tak, jak w maju 2008, już nigdy nie będzie.