Bajki iluś. Bibibina BML

W zbiorze znajdują się trzy bajki A. S. Puszkina: o carze Saltanie, o złotym koguciku, o rybaku i rybie, pieśń M. Yu. Lermontowa o carze Iwanie Wasiljewiczu i kupcu Kałasznikowie, pięć opowieści poetyckich A. S. Rosławlewa i piętnaście bajek zagranicznych,... w tym dziewięć z francuskiego zbioru „Opowieści o wężu” Jeana-Rocha Mazona. Wszystkie rysunki zawarte w książce, a także znajdujące się w niej nakrycia głowy i inicjały zostały wykonane przez wirtuoza zdobnictwa i designu, doskonałego mistrza koloru, znakomitego ilustratora i projektanta książek, Iwana Jakowlewicza Bilibina. Jego prace nadają tej książce niepowtarzalny smak. Wszystkie opowieści znajdujące się w tym zbiorze ilustruje uznany wirtuoz zdobnictwa i designu, znakomity mistrz koloru, znakomity ilustrator i projektant książek Iwan Jakowlewicz Bilibin. To oni nadają książce niepowtarzalny smak, bo nie będzie przesadą stwierdzenie, że cudowny świat rosyjskich baśni w dużej mierze wyobrażamy sobie właśnie dzięki niesamowitym rysunkom tego utalentowanego artysty. Przyszły klasyk ilustracji książkowej urodził się w 1876 roku w rodzinie lekarza marynarki wojennej. Jego pasja do rysowania pojawiła się w dzieciństwie, ale ojciec Bilibina był przeciwny edukacji syna w Akademii Sztuk Pięknych. W rezultacie młody człowiek ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu w Petersburgu, ale jego pasja do rysowania nieustannie odciągała Bilibina od orzecznictwa. Jeszcze jako student zaczął uczęszczać na zajęcia plastyczne prowadzone przez I. E. Repina. Pod koniec 1898 roku Bilibin studiował przez dwa miesiące w warsztacie Antona Ashbe w Monachium, a rok później, będąc w prowincji Twerskiej, stworzył ilustracje do książki „Opowieść o Iwanie Carewiczu, ognistym ptaku i szarym wilku”. .” Artysta był wielkim fanem Wiktora Wasniecowa i podobnie jak Wasniecow czerpał inspiracje ze sztuki ludowej. Korzystając z technik zdobniczych starożytnej sztuki rosyjskiej i ludowej (haft, popularne grafiki, ikony), Iwan Jakowlewicz stworzył własny, niepowtarzalny styl „Bilibińskiego”, dzięki któremu artysta stał się sławny. Rysunki Bilibina są łatwo rozpoznawalne nawet przez osoby dalekie od sztuki. Ilustracje do baśni rosyjskich Bilibina zauważył książę B.B. Golicyn, który pod koniec XIX wieku stał na czele tzw. „Wyprawy po dokumenty państwowe”. Pod jego auspicjami Golicyn marzył o wytwarzaniu wysokiej jakości produktów drukowanych, które przyczyniłyby się do estetycznego rozwoju ludzi. Rysunki Bilibina doskonale odpowiadały temu celowi. Współpraca artysty z Wyprawą trwała kilka lat. Na polecenie działu etnograficznego Muzeum Aleksandra III Bilibin odwiedził prowincje Wołogda, Ołoniec i Archangielsk, gdzie studiował architekturę drewnianą. Na początku XX wieku ekrany powitalne, zakończenia, okładki i inne prace Bilibina zaczęły pojawiać się w takich magazynach jak „Świat Sztuki” i „Złote Runo”. Surowe wiatry rewolucji 1917 r. zmusiły Bilibina do opuszczenia Rosji. Z sukcesem mieszkał i pracował najpierw w Kairze, następnie w Paryżu. Jednak chęć powrotu do ojczyzny była tak wielka, że ​​w 1936 roku artysta przeprowadził się do Leningradu. To właśnie w tym mieście zmarł zimą 1942 roku z wycieńczenia, odmawiając zaproponowanej mu przez władze ewakuacji po wybuchu wojny.