Ślepota

Powieści noblisty José Saramago są nasycone metaforami. Przez nie można poznać siebie, tak jak przez karty tarota. Zerowy pacjent nagle traci wzrok, zatrzymując się na światłach. Współczujący obywatel zawozi go do domu i kradnie samochód. Następnego dnia lekarz bada oczy... oślepionego i nie rozumie, w czym tkwi przyczyna. Po kilku godzinach biała ślepota dopada złodzieja, a potem doktora, a potem wszystkich, którzy z nimi mieli kontakt. Pandemii nie da się powstrzymać. Tylko żona lekarza nie traci wzroku. Ale to przekleństwo, a nie błogosławieństwo. Zobaczy, jak ludzie tracą ludzką postać, jak brud pochłania miasto i jak zabłyśnie promyk nadziei… Ślepota moralna staje się ślepotą fizyczną. Styl pisarza – brak wydzielania mowy bezpośredniej, znaków wykrzyknienia i pytań – zmusza czytelnika do utraty przyzwyczajonych punktów odniesienia i w alegorycznym sensie zanurza się w ślepocie.