Wspomnienia o klasztorze

Powieści noblisty José Saramago są nasycone metaforami. Przez nie można poznać siebie, tak jak przez karty tarota. „Wspomnienia o klasztorze” często porównuje się z dziełami Garcíi Márqueza „Sto lat samotności” i Umberta Eco „Imię róży”. Magiczny realizm splata się z... portugalską codziennością XVIII wieku. Poznali się, gdy jej matka płonęła na stosie świętej inkwizycji. Baltazar Siedem Słońc i Blimunda Siedem Księżyców odtąd i na wieki razem. On – były żołnierz z hakiem zamiast lewej ręki. Ona – przeklęta darem czytania „wewnątrz” ludzi i przedmiotów. Podczas gdy don Juan V zaspokaja swoje ego i gromadzi z całego kraju swoich poddanych na wielką budowę klasztoru, oni konstruują maszynę latającą według rysunków ekscentrycznego księdza. Passarola wzleci w niebo, gdy słońce, eter i skradziona przez Blimundę wola tysiąca ludzi połączą się w jedno. Jednak mit o Ikarze nie istnieje bez powodu. Za marzenie o niebie będzie trzeba słono zapłacić.