Poranek był okiem

Do zbioru małej prozy Igora Bielodeda weszły opowiadania z nietypowym zestawem postaci: umierający kot; emeryt, żyjący z złości i nienawiści jak na paliwie; nauczyciel z demencją; imigrantka z dzielnicy czerwonych latarni; dziewczyna w destrukcyjnych relacjach z ojcem; patomorfolog; człowiek, który... zmierzył się z własnym doppelgängerem. Wszyscy oni zdają się znajdować w wąskiej szczelinie między dwiema alternatywami: smutkiem i szczęściem, rozumem i szaleństwem, życiem i śmiercią. "Ciepłe wrześniowe światło ukrywało brzydotę starości, zlewało jej sylwetkę i, zdawało się, przybliżało białoskaleniowe niebo do źrenic, tak że te zwężały się w grube poziome linie, unoszące się w niebieskiej bieli. "Dla kogo? Dla tych, którzy kochają aktualną prozę, napisaną w klasycznym już kanonie: jednocześnie nowoczesną i kontynuującą tradycje modernistyczne. "Poranek był okiem, usta — podarte chmury, wstawaj, nie bój się, szkarłatne paznokcie na palcach — to znak swobodnego zachowania, co jeśli taśma zje — tam i z powrotem — ile masz lat? siedemnaście? — usta, biały kreda, przed yawnem strachu, jakby ktoś bał się z samego Eos — urzędowego, powiedział on, brew uciekła jak gąsienica, w duszy na lustrze malował chibis, rozumiał się w ptakach, jej się wydawało, że jest starszy o czas."