Wiersze poetów

XIX wiek - czas rozkwitu rosyjskiej poezji, jej Złoty Wiek. Ta epoka podarowała całemu światu wspaniałe dzieła A.S. Puszkina i M.Ju. Lermontowa. I chociaż, według słów i szóstego krytyka tamtych czasów W.G. Belińskiego, "po Puszkinie i Lermontowie trudno być nie... tylko znakomitym, ale i jakimkolwiek poetą", rosyjska klasyczna poezja mimo wszystko się rozwijała.
W drugiej połowie XIX wieku poeci umownie podzielili się na poetów "czystej sztuki", którzy rozwijali romantyczne tradycje, oraz poetów "poezji obywatelskiej", rozwijających tradycję realistyczną. Głównym kryterium takiego podziału było rozumienie przeznaczenia poety i poezji. Celem "poezji obywatelskiej" było "przypominać tłumowi, że naród cierpi" (N.L. Nekrasow). Poeci "czystej sztuki" uchodzili od rzeczywistości, zwracali się najczęściej do wiecznych filozoficznych, uniwersalnych tematów. Uważali, że sztuka powinna być niezależna od władzy i narodu, że jej celem jest tworzenie pięknego poetyckiego świata. Do kręgu "czystej sztuki" należeli F.I. Tiutczew, A.A. Fet, A.N. Majkow, A.K. Tołstoj. Pomimo rozbieżności, poetów różnych kierunków łączyło służenie ideałom piękna i prawdy, dobra oraz miłości do Ojczyzny. Żaden z poetów "czystej sztuki" nie negował i nie odrzucał sprawiedliwości, a poeci "poezji obywatelskiej" w swoich dziełach odzwierciedlali najdelikatniejsze ruchy duszy lirycznego bohatera, co wydawałoby się im obce. Dzieła rosyjskich liryków drugiej połowy XIX wieku charakteryzują się zdumiewającą muzykalnością, wiele z nich stało się romansami, które są popularne do dziś. Jak zauważył M.Je. Saltykow-Szczedrin, romanse A.A. Feta "wyśpiewuje prawie cała Rosja". Ale te słowa można odnieść również do twórczości A.S. Puszkina, M.Ju. Lermontowa, A.N. Pleściejewej, F.I. Tiutczewa.
Dla młodszego wieku szkolnego.
4. wydanie.