Pani Miednej Góry

Różnymi cudami słynęła kopalnia Gumiążki, w której od XVIII wieku wydobywana była miedź dla pobliskiej fabryki polewskiej. I nie bez powodu: władza należała tutaj do Pani Miednej Góry. Mogła przybrać różne formy: to zamieni się w jaszczurkę lub przybierze postać... śmiejącej się dziewczyny, to wejdzie do domu jako wędrowczyni lub przyjmie gości jako władcza monarchini w swoim królestwie. W każdym wcieleniu Pani kochała „mądrować nad człowiekiem”: da trudne zadanie — a komisarz surowo ukarze pracownika; przyciągnie tajemniczym kamiennym kwiatem — a mistrz na zawsze odejdzie w jej górę. A w górze „jak wielkie pokoje… a ściany mają różne. Raz są zielone, raz żółte z złotymi kropkami. Na których znowu są miedziane kwiaty. Niebieskie też są, lazurynowe. Jednym słowem, przyozdobione, że nawet nie da się tego opisać”. To piękno uralskiej ziemi, niewiarygodne bogactwo gór Uralu z miłością i głęboką znajomością natury kamienia przekazał artysta Wiaczesław Nazaruk, który poświęcił kilka lat na ilustrowanie najsłynniejszych bajek Pawła Bazwa.