Lampart z wierzchołka Kilimandżaro

Leninowska szkoła fantastyki dała gatunkowi wiele znakomitych nazwisk. Georgij Martynow, Ilya Warszawski, Aleksander Szalimow, Wadim Szefner… Lecz jedno z nich rzeczywiście wyróżnia się, i to nie tylko dlatego, że jego właścicielką jest kobieta. Olga Ларионова w połowie lat sześćdziesiątych nagle... zajaśniała na fantastycznym niebie tak jasno, że natychmiast zyskała ogromne grono wielbicieli. „Lampart z wierzchołka Kilimandżaro”, mowa o nim — o powieści, która, zdaniem sieciowych ekspertów, „nie tylko uważana jest za jedną z najlepszych książek Ларионова, — chyba można ją dumnie wpisać do skarbca światowej fantastyki. Gdyby pisarka była Amerykanką — nagrody „Hugo” lub „Nebula” (a może nawet obie) z pewnością by jej przypadły”. Nie publikowano jej często, ale prawie każda z wydawanych w tych skąpych na fantastykę czasach (lata sześćdziesiąte–osiemdziesiąte) dzieł pisarki trafiała w sedno — czyli w serca czytelników. I „Wachta 'Aramisa'”, na pierwszy rzut oka wydająca się akcją — kosmiczni kontrabandyści i tym podobne, — ale ile było w noweli nowości, świeżości, kolorowych obrazów i złożonych, gwałtownych sytuacji. I cykl „Sonaty”, natchniony niezwykłym malarstwem Čiurlionisa. I „Chakra Kentaura”, początkowo zaplanowana jako żart, a przemieniająca się w pełnoprawną „kosmiczną operę”, — swoisty nasz godny odpowiedź na „króla gwiazd” Hamiltona. Miał rację Iwan Jefriemow, dostrzegając w młodym wówczas literacie złote ziarno talentu i pragnąc w przedmowie do jej pierwszej książki „wejścia w krąg tych pisarzy, którzy podążają trudną drogą poszukiwań przedstawień o świetlanej przyszłości naszej planety”.