Penelopa

„Urodziłam się czarną panterą –// Nieokiełznaną, szybką, zgrabną. // A żyję nie mięsem – // wiarą, // Nie krwią – // chwiejną nadzieją”. Te kilka wierszy z utworu Goar Markosjan-Kasper mówi o niej więcej niż strona biografii. Wiara i nadzieja,... umiejętność bawienia się słowami i zdolność odnajdywania w nich sensów, nieoczywistych dla innych, talent nadawania prozie poetyckości — to wszystko znajduje się w jej książkach. Goar Markosjan-Kasper urodziła się w Armenii, mieszkała w Estonii, kochała Włochy. Ale zarówno wiersze, jak i prozę pisała w języku rosyjskim. I czuła go tak, jak mało kto inny. Kandydat nauk medycznych, lekarz, utalentowana poetka i prozaik, połączyła w swoich tekstach lekkość, właściwą poezji, głębię i psychologię, które odznaczają prawdziwą prozę, oraz szczególne spojrzenie na świat, które ma tylko ten, kto naprawdę wie, czym jest życie i śmierć oraz jak czasami blisko się do siebie zbliżają. Co wiemy o Penelopie? Wierna żona Odyseusza, która w oczekiwaniu na jego powrót do Itaki tkała nieskończony całun dla teścia i odmawiała licznym zalotnikom, którzy starali się o jej rękę. Penelopa Goar Markosjan-Kasper nie żyje w słonecznej Itace, a w zimowym Erywaniu lat 90., gdzie elektryczność to luksus, a gorąca kąpiel to marzenie, i trzeba się sporo postarać, aby to marzenie się spełniło. Zalotników Penelopy nie jest tak wielu, jak u antycznej imienniczki, za to jej serce próbuje zdobyć jej kolega z klasy, jeżdżący po mieście „mercedesem”. Oczywiście, ma również Odyseusza — Armina, lekarza, który wyjechał na wojnę. „Penelopę obudził promień słońca”. W ten sposób zaczyna się ta dowcipna, błyskotliwa powieść pełna słownej gry o jednym dniu, który przyszło nam przeżyć z bohaterką, wędrując z jednego erywańskiego domu do drugiego i ciesząc się tym ciepłem, które rozprzestrzenia się na tych stronach.