Tajemnica czarnego murti, czyli U źródeł advajty

„Tajemnica czarnego murti” jest to dziennik podróżnika, a jednocześnie swoista encyklopedia religijnych tradycji Himalajów oraz całej wschodniej mistyki. Przenikając w historię i mitologię odwiedzanych regionów, autor prowadzi czytelnika przez galerię twarzy i charakterów: mędrców, administratorów, ludzi biznesu i przedstawicieli prostego... ludu, a także cudzoziemców, w tym wielu rodaków. Szczególne miejsce w książce zajmują indyjscy mistycy, ich nauki i rytuały, techniki medytacyjne i praktyki mistyczne rozpowszechnione wśród himalajskich ascetów. Książka maluje żywo obrazy miast świątynnych, świętych dolin Kullu i Spiti, buddyjskich i bonystycznych klasztorów na terytorium dawnego królestwa Shang-Shung, identyfikowanego przez niektórych badaczy z legendarną Shambalą. Centralnym obrazem całego opowiadania jest antropomorficzna figura z czarnego kamienia, przechowywana w ołtarzu głównej świątyni miasta Badrinath, w górnych biegach Gangesu — murti. Przez wiele wieków wielu umysłów zajmowała zagadka jej pochodzenia. Kim jest ten kamienny jogin z podkurczonymi nogami? Hindusi, buddyści, dżiniści i boncy, w różnym czasie zamieszkujący ziemie u podnóża starożytnej świątyni „kamiennego boga”, widzą w nim ikonę swojego własnego guru: Wisznu, Buddy, Rishabhę, Shenrab. W koncepcji autora czarny murti staje się swoistym symbolem dharmicznego ekumenizmu, łączącym w obrazie pierwotnego mistrza (adi-guru) mistyczne doświadczenie adeptów największych religii regionu: hinduizmu, dżinizmu, buddyzmu i bonu.