Tureckie baśnie magiczne

Baśnie magiczne od dawna przyciągały uwagę ludzi: kto nie chciałby posłuchać o niebezpiecznych przygodach, odważnych bohaterach, nieznanych stworzeniach i tajemniczych czarach? Czterdzieści cztery tureckie baśnie z tego zbioru otworzą czytelnikowi drzwi do świata sułtanów i księżniczek, dżinów i czarownic, dżinnów... i smoków. Te baśnie zebrał i literacko opracował Ignacy Kunoš (1860–1945) — węgierski folklorysta, naukowiec-orientalista, członek korespondent Węgierskiej Akademii Nauk oraz prywatny docent języka tureckiego. Kunoš wiele podróżował po ziemiach Imperium Osmańskiego i zapisywał baśnie, które wcześniej były przekazywane z ust do ust. W tych tekstach łączą się koloryt tureckiego folkloru i europejska tradycja baśniowa, zbliżona do baśni braci Grimm. Po raz pierwszy zbiór osmańsko-tureckich baśni pod redakcją Kunoša ukazał się w języku węgierskim w Budapeszcie w 1887 roku; w 1901 roku te baśnie zilustrował węgierski artysta Wili Poganyi (1882–1955).

Wili Poganyi (William Andrew Poganyi) urodził się w mieście Segedyn w Austro-Węgrzech i był znany jako ilustrator książek, głównie specjalizujący się w książkach dla dzieci. Prace Poganyi wpisują się w styl Art Nouveau: są dynamiczne, eleganckie, pełne detali. Jednym z aspektów jego twórczości są graficzne rysunki do mitów i baśni. Magiczne istoty to częsty temat w dziełach artysty. Jego bohaterowie są ekspresyjni, ruchliwi i dokładnie odzwierciedlają postacie z baśni — piękne księżniczki, złych zbójników, przebiegłe czarownice i straszne dżiny. Łącznie artysta zilustrował ponad 150 książek. Oprócz ilustracji książkowej, Poganyi zajmował się także malarstwem, rzeźbą i teatrem. W 1914 roku przeprowadził się do USA, gdzie zainteresował się kinematografią.