Nowele i opowiadania

Zapoznać się ze wszystkimi książkami w wersji elektronicznej można pod linkiem na stronie SZKEO. Podarunkowe ilustrowane wydanie zostało wydrukowane na krajowym papierze książkowym pigmentowanym w kremowym kolorze z zakładką w tym samym kolorze, co kapitel. Zbiór zawiera siedem nowel światowej... sławy rosyjskiego klasyka F. M. Dostojewskiego: „Dubel”, „Pan Procharczin”, „Skoczkowie”, „Cudzoziemska żona i mąż pod łóżkiem”, „Mały bohater”, „Krokodyl”, „Wieś Stiepanczikowo i jej mieszkańcy”. Na końcu wydania znajduje się artykuł o życiu i twórczości Heleny Pietrowny Samokisz-Sudkowskiej, której rysunki ozdabiają tę książkę, oraz jej ilustracje do innych dzieł Dostojewskiego, które nie wchodzą do tego zbioru. Zawarte w zbiorze nowele i opowiadania zostały napisane przez Dostojewskiego w okresie od 1846 do 1861 roku. W nich Fiodor Michajłowicz rozwija temat „małych ludzi”, tak ważny dla swojej twórczości. Ograniczenia życiowe czasami fatalnie wpływają na psychikę jego bohaterów, często popychając ich do niemal dewiacyjnego zachowania. Obawiając się nieprzewidywalnej przyszłości, półbiedny urzędnik Procharczin gromadzi pieniądze w materacu, na którym kończy swoje dni. Świadomość bohatera noweli „Dubel” dzieli się, tworząc własną fantomową osobowość. W noweli „Wieś Stiepanczikowo i jej mieszkańcy” despota Foma Fomicz rekompensuje swoją niepełnosprawność, terroryzując otoczenie. W „Cudzoziemskiej żonie...” anegdotyczna sytuacja zamienia się w tragikomedię. Społeczne upokorzenie czasami skłania bohaterów Dostojewskiego do przybierania masek błaznów; te maski pozwalają im ukryć własne łzy i ból duszy. Humor u Dostojewskiego to często humor tragedii, w której śmiech walczy z łzami na tle gorzkiej ironii i sarkazmu. Dzieła zbioru są ozdobione rysunkami Heleny Pietrowny Samokisz-Sudkowskiej. Te i inne jej ilustracje do dzieł pisarza zostały opublikowane w 1895 roku w osobnym albumie „Humor F. M. Dostojewskiego”. Ten album był darmowym dodatkiem do czasopisma „Oskolki”. Przyszła artystka przyszła na świat w lutym 1862 roku w rodzinie dziedzicznego inżyniera wojskowego. Uczyła się w słynnym Pawłowskim Instytucie Żeńskim i w Helsińskiej Szkole Artystycznej u słynnego malarza Wasilija Pietrowicza Wierieszczagina. W latach 1882-1890 Helena Pietrowna mieszkała w Paryżu, pracując w atelier Jules'a Bastiena-Lepage'a. Pasja do malarstwa połączyła ją z przyszłym mężem - utalentowanym marynistą Rufim Gawriłowiczem Sudkowskim. Niestety, zaledwie dwa lata po ślubie Rufim Gawriłowicz odszedł w grobową mogiłę przez tyfus. Helena Pietrowna strasznie cierpiała. Po kilku latach w Petersburgu poznała swojego drugiego przyszłego męża - mistrza malarstwa batalistycznego, akademika Nikołaja Sienonowicza Samokisza. W tym czasie Helena Pietrowna zajmowała się modernizmem. Szeroką popularność zdobyła jako ilustratorka książek dla dzieci i dzieł klasyków. Wiele osób pamięta jej rysunki do „Eugeniusza Oniegina”. Szeroko znane są również jej ilustracje do „Konia-Garbownika”. Nad rysunkami do „Martwych dusz” małżonkowie pracowali razem. Rewolucja 1917 roku rozdzieliła ich po różnych stronach barykady. Nikołaj Sienonowicz stworzył w Symferopolu własne studio artystyczne, a jego żona przeniosła się do ukochanego Paryża, znikając wśród licznych innych rosyjskich emigrantów.