Droga do życia

Frida Wigdorowa, dziennikarka i pisarka, zaczynała swoją drogę od nauczania, dlatego nieprzypadkowo w jej artykułach i książkach jednym z głównych tematów stało się dzieciństwo, wychowanie, praca pedagogiczna. „Droga do życia” — to powieść, otwierająca trylogię („Droga do życia”, „To mój... dom”, „Czerwińsko”) o pracy w domu dziecka Semena Karabanowa i jego żony Gali. Książki te nie są dokumentalne, ale są oparte na rzeczywistym materiale — działalności pedagogicznej Kalabalinów. Kalabalin był uczniem A. S. Makarenki, prototypem Karabanowa z jego książki „Poezja pedagogiczna”. Wigdorowa zachowała swojemu bohaterowi jego „literackie” imię. W powieści „Droga do życia” opowiedziano o początku samodzielnej pracy Karabanowa w Beriezowej Polanie — domu dziecka dla trudnych dzieci pod Leningradem. „Trudne” — to dzieci, które doświadczyły ulicy, były bezdomne — nieufne, krnąbrne i zranione przez życie. Wymagają uwagi i miłości. Większość dzieci występujących w powieści nie jest skopiowana z natury, a „wymyślona” przez pisarkę, ale są postrzegane jako żywe.