Nowoczesna sztuka Korei

Pomimo tytułu, ta książka wcale nie pretenduje do encyklopedyczności w opisie nowoczesnej sztuki koreańskiej, a nawet nie próbuje wymienić wszystkich wybitnych artystów kraju. Przeciwnie, prezentuje skrajnie osobisty wybór tematów i wątków, na przykład opowiada, jak artyści patrzą na szybko rosnące... i odnawiające się koreańskie miasta i zdają sobie sprawę, że tych starych babcinych domów, w których dorastali, już nie ma. A właśnie tam chcieliby wrócić. O tym, jak w latach osiemdziesiątych artyści jedli krakersy związanymi rękami, a pierwszy koreański performance, zakładający pełne uczestnictwo publiczności, polegał na wspólnym spożywaniu ryżowego trunku makgeolli i jedzeniu przekąsek banchan, a nawet teraz widzimy, jak u znanego reżysera Hong Sang-soo jego aktorzy po prostu jedzą, piją i rozmawiają o niczym. Jeszcze koreańscy artyści i pisarze opowiadają o szybko rozwijającej się przemyśle kosmetycznym i opozycji wobec wieku, o tym, że rozglądając się wokół, nagle odkrywają siebie w otoczeniu nienaturalnych ludzi, być może cyborgów, a może cała nasza rzeczywistość to po prostu jakaś dziwna, wirtualna gra. Bohaterowie ich dzieł odczuwają pragnienie, aby stać się drzewami - ponieważ tylko drzewa są żywe i prawdziwe. Wydaje się, że ta narracja dotyczy nawet nie nowoczesnej sztuki, lecz samej Korei. Jak zauważył jeden z bohaterów tej książki, Ahn Kyung-soo: zwykli ludzie po prostu nie mają czasu, by zastanawiać się nad tym, co się z nimi dzieje, muszą bardzo szybko biec, dlatego myślenie o tym wszystkim spoczywa na artystach. Tymczasem autorowi książki wcale się nie wydaje, że wybrane tematy i wątki należą jedynie do odległej koreańskiej rzeczywistości, być może są w stanie otworzyć coś i w nas samych.