Kamienna msza

Kiedy Umberto Eco zapytano, z którą kobietą z historii sztuki chciałby zjeść kolację, wymienił Utę von Naumburg. Narrator tej historii, noblista Günter Grass, czuje to samo. Podczas trasy pisarskiej po NRD pod koniec lat 80. XX wieku znajduje ją, najpiękniejszą... kobietę średniowiecza, z jedenastoma innymi postaciami darczyńców w katedrze w Naumburgu. A ponieważ na papierze możliwe jest wszystko, zaprasza wszystkich, według których podobizny artysta stworzył realistyczne rzeźby w XIII wieku, na obiad do swojego ogrodu. Szczególnie podoba mu się dziewczyna, która była modelką dla Uty. W odważnym skoku w czasie pojawia się przed nim na placach Kolonii, Mediolanu czy Frankfurtu. Narrator zakochuje się w niej tak bardzo, że śledzi ją wszędzie, a w końcu nawet pozwala wykorzystać się do wykonania bardzo ryzykownego zlecenia. Ta historia, pierwotnie zamierzona jako rozdział do książki „Cebula pamięci”, została odkryta w archiwum przez dawną współpracowniczkę Grassa, Hilke Ossoling, całkiem niedawno, ale wzmianki o tych postaciach były już wcześniej: na osobnych stronach rękopisów w archiwum Grassa, w planach roboczych, w grupie rzeźb w pracowni, w litografiach. Teraz, już po śmierci autora, ta nowela, ilustrowana grafiką autora, ujrzała światło dzienne.