Sztuka prywatnego życia. Wiek Ludwika XIV

Nie ma niepodważalnych dowodów na to, czy Ludwik XIV kiedykolwiek wypowiedział powszechnie znane zdanie „Państwo — to ja”. Jednak wszystko, co wiemy o panowaniu i osobowości „króla słońca”, niechcący skłania do interpretacji tych słów jako motta, godnego tej błyskotliwej i... surowej epoki absolutnych monarchii.
Książka kulturoznawcy, profesora Marii Nekludowej, poświęcona jest niezwykłemu zjawisku: w czasach, gdy cała Francja żyła, podporządkowując się woli króla, w francuskim społeczeństwie pojawia się pojęcie prywatnego życia, które nie podlega wpływowi władcy i interesów państwowych. I przede wszystkim znalazło to odzwierciedlenie w literaturze świeckiej.
Ta książka nie jest o tym, jak żyło się w czasach Ludwika XIV, chociaż z pewnością dzieła autorów XVII wieku można traktować jako źródła dotyczące kultury codzienności. Głównie książka jest poświęcona temu, jak w świadomości poddanych „króla słońca” kształtowało się pojęcie prywatnej przestrzeni uczuć i myśli, a także — jak rodziła się idea prawa artysty i myśliciela do publicznego ich wyrażania.
To fascynująco napisana praca badawcza — prawdziwa skarbnica informacji nie tylko o światopoglądzie epoki, ale także o literaturze XVII wieku, dlatego nie powinno dziwić, że po raz pierwszy wydana w 2008 roku, książka „Sztuka prywatnego życia. Wiek Ludwika XIV” stała się bibliograficzną rzadkością.