Niebo nasz ukochany dom...

Popularność rosyjskiego poety-frontowca Aleksieja Iwanowicza Fatiyanowa (1919–1959) dla wojennego pokolenia jest porównywalna z popularnością Włodzimierza Wysockiego dla pokolenia lat sześćdziesiątych. Ale nawet teraz, nawet dla tych, którzy nie znają imienia Aleksieja Fatiyanowa, jego twórczość jest znana. Piosenki do jego wierszy,... przenikliwe i szczere, wciąż odzywają się w sercu i pamięci: „W miejskim ogrodzie gra orkiestra dęta...”, „Gdzie teraz jesteście, przyjaciele z jednostki?”, „Nad Rosją niebo niebieskie...”, „Kiedy nadejdzie wiosna, nie wiem...”. Te piosenki śpiewała cała kraj za bohaterami filmów „Ślub z posagiem”, „Niebo w cichym locie”, „Dom, w którym mieszkam”, „Wielkie życie”. „Całe moje dzieciństwo spędziłem wśród najbogatszej przyrody środkowej Rosji, której nie zamienię na żadne przesłania Krymu i Kaukazu, — pisał Aleksiej Fatiyanow. — Baśnie, baśnie, baśnie Andersena, braci Grimm i Afanasjewa — oto moi wierni towarzysze na polnej drodze od wsi Petrino do prowincjonalnego miasta Wiaźniki, gdzie poszedłem do szkoły i, ucząc się w niej przez trzy lata, zostałem wysłany do Moskwy, aby zdobywać świat. Świata nie zdobyłem, ale nauczyłem się czytać i pisać na tyle, że zacząłem pisać wiersze pod wpływem Błoka i Jesienina, których kocham do dzisiaj bezgranicznie”. Jak i wielu jego rówieśników, Fatiyanow miał trudny los żołnierza. Wojnę spotkał w garnizonie lotniczym pod Briańskiem, pierwsze rany odniósł, przebijając się z niemieckiego okrążenia, drugą — w grudniu 1944 roku podczas szturmu miasta Székesfehérvár na Węgrzech. Jego życie było pełne i jasne, ale, zgodnie z smutną tradycją rosyjskich poetów, krótkie. Aleksiej Fatiyanow odszedł w czterdziestym pierwszym roku życia, pozostawiając krajowi swoje wiersze — „słowa ludowe”.