Koniec legendy

Proza A. Kekiłbaeva jest opowiadana i bajkowa-legendarnie. Nie jest przypadkowe, że ta więź z legendami i podaniami podkreślana jest w tytułach jego dzieł — „Ballada zapomnianych lat”, „Koniec legendy”. Ogromna część opowieści o wielkim Władcy jest w sposób osobliwy i... artystycznie niepowtarzalny wyrażona w słynną powieść „Koniec legendy”. O czym jest to dzieło? O miłości, o twórczości, o cierpieniach duszy, o kruchości władzy? Młoda Hania, rywalizując ze starszą, postanawia zbudować minaret. Młody architekt podejmuje się pracy, dostrzegłszy nieziemską urodę i delikatność Młodej Hani, bez pamięci zakochuje się w niej. Wzniesiony minaret — przejaw wzniosłej i delikatnej miłości — męczy Władcę. Wydawane jest polecenie — straszne, nieludzkie. Wielki architekt zostaje oślepiony, aby nigdy nie móc stworzyć nic podobnego; odcinają mu język, aby nigdy nikomu nie mógł opowiedzieć, jak buduje się tak niezwykłą budowlę.